viernes, 6 de noviembre de 2009

Capítulo Uno

Quiero un reloj digital de niño, en el que las agujas no me empujan a vivir más deprisa.

Desde que nací veo gente corriendo, enfados por teléfono, gente que llega tarde a su cita y caras largas en el supermercado.
Y yo ando con mi sonrisa, ando con mi corazón y con mis manos, sabiendo que esto algún día se acaba. Escucho al fanfarrón estúpido que alardea aconsejando "sigue el camino de tu corazón" o se escuda con la frase "carpe diem".
Ando despacio y con los puños cerrados como tú, papá. Me siento en el sofá con tu tranquilidad papá. Miro a la gente con esa sonrisa llena de paz. Como tú, papá.

Y te vas, y me enseñas que esto es un juego lleno de variables. Las cartas son hipotecas, impagos, recibos. Las cartas son la ansiedad, exámenes de febrero, "tengo que comprar ese pantalón" o "no me he dejado la cartera en el coche". Las cartas son que tu equipo de fútbol no gane, que llueva una interminable tarde de domingo o que en invierno oscurezca más temprano....

Y yo las miro, me río y sigo jugando papá. Porque nada es tan importante. Porque soy buena persona papá. Porque cuido y alimento de buenas palabras a los míos. Porque la única huella que se deja en la vida es la del rastro de una caricia. Porque no me tomo la vida demasiado enserio....

Sigo jugando papá, no ganaré la partida, pero seré buen jugador. Sigue el juego. Este inicio por ti. Porque sigue el juego, papá..

Empieza, MásdelodeNunca.....

5 comentarios:

Lunita dijo...

Me faltan las palabras con cada una de tus frases.
Sabes que soy una fiel seguidora de tus escritos y siempre lo voy a seguir siendo.
Sigue así cielo, no cambies nunca, porque sé que tu papá allá donde esté se siente la persona más orgullosa del mundo por tener un hijo como tú.

Smart dijo...

Gracias por compartir.

Sargantana dijo...

Es més feliç qui no demana res a la vida que aquell que cada dia cerca, perque sempre estarà insatisfet.
Es més fàcil de dir que fer-ho, però... ànim i no canviïs mai brother!!!!!

Rak dijo...

esto es como el póker...

Mariajo dijo...

Lagrimas salen de mi, por cada una de tus palabras.
Nunca dejes de jugar...ni rompas tu silencio, te hace hermoso!! Sabio de ti, porque con lo que conozco no solo aprendes, sino que enseñas. Seguro que está orgulloso de ti!